Tewhid.mk

Имам ебу Ханифа

Имам ебу ханифа (рахимуАллах) беше еден од нај важните Алими. Ханифитскиот мезхеб е на него именуван. Роден 80. година после Хиџра (699 год.) во куфа (ирак), во 150. година посел Хиџра (767 год.) почина тој во багдад, рахимуАллах.

Неговата наука је преноси усно. Од неговите ученици, се извади нај позната книга со насловот „Фикх ел-екбер„. Ебу Ханифа, кој што небеше араб, живуваше во градот куфа (ирак), кој што беше направен главен град, од 4. Халифа Али радихуАллахуАнх. Ебу Ханифа беше еден од 4.000 Ученици на Џафер ес-Садик.

Неговото полно име е: „Ебу Ханифа ен-ну´ман ибн Тхабит, ист наречен како „ел-имам ел-азам. Името на таткому беше „Сабит„, неговиот татко, Ну´ман. Потекнува од една почитувана перзиска фамилија. Неговиот Дедо бил конвертит.

Тој е првиот имам од четирите мезхеби, и единствен од нив, кој што се брои во табиините, затоа што лично ги сретна на Асхабиите (радихуАллахуАнхум) – Ене ибн Малик, Аб Аллах ибн Аби Авфа, Сахел ибн Са´д ес-са´иди, Ебу ет-Туфајл и Амир ибн Ватхила.

Ебу Ханифа беше првиот од алимите во исламот, кој што ги анализира на исламските рубрики „Шериат„ и „Фикх„ и кој што ги класифицира нив во „Тахара„ (ритуална чистота), „Салат„ (Клајнање), „Зекает„ (Задолжителен данок), „Хаџ„ (Аџилак), „фаради„ (Наследство) итк. – значи во прегледлив ред, кој што многу следни алими истиот го презедоа, како „Имам Малик, Имам Шфаии, Имам Ибн Ханбел, ел Бухари, Муслим„..! Имам ес-Шафии рече за тоа: „Во Наука за исламскиот закон, сме сите деца на ебу Ханифа.„

Истиот тој беше, кој што на критериумите и условите за Аналогија (кијас), според прашања, који што не можеа јасно со куран и суннет да се одговорат, ги дефинира.

Ханефитскиот мезхеб доби големо ширење со Османскиот Имперум. Како официални мезхеб, воедно го донесоа во секоја заземена држава.

Исто така беше познат за неговата прецизност во сите верски особи, како и за неговата великодушност, искреност и побожност. Така се пренесува, дека 40 години го извршувал раношниот намаз со абдест од ночниот намаз – значи ја поминувал ноќта со клајнање, рецитирање и подсечавање на Аллах, за преку денот да предава и одговара прашања – се то тоа со мал прекин за спавање после зухур (икиндија). 

Ебу ханифа го клањаше секое рано намазот во џамија и одговараше до пладен прашања на учениците негови. После пладне, им предаваше на неговите ученици / тоа до ночниот намаз (само со мал прекин, како што спомнавме). После извршување на ничниот намаз, отидуваше во својата домовина, одмараше малку, и по тоа се враќаше во џамија. Таму извршуваше ибадети, до фаџр (сабах). Овие факти се пренесени од „мис´ар бин кедаам куфи (умрен 115. год. хџ.), следнебник на асхабиите (р.А.) и од многу други потврден.

Имам ебу ханифа работаше на чист начин во трговија. Испрачаше роба на други места, и ги финанцираше потребите на неговите студенти од неговата зарада. Тој даваше за фамилијата негова многу пари, но истиот дел го даваше и на симорашни. Секој Петок им даваше на сиромашните по дваесет златни праичиња, со ниет за спас на душите од неговите родители. Иако куќата од неговиот учител „хамид„ била само седум улици до неговата, никогаш не дадол чекор кон таму. Кога го известиа во еден случај, дека неговите трговски партнери, нивните пари не ги одзеле на „халал„ начин, ги одбил нив, и 90.000 сребрени парички ин ги дадол на сиромашните, који што ги имал зарадено од таја трговија.

Во една прилика, ги имале крадци на селата покрај куфа нападнато и им одзеле офци. Од што се плашел, дека тие офци можеат да се заколат и продават во градот, не јадол 7 години офчо месо. Толку страф имал, да не направи нешто забрането! Сите исламски обврски ги исполнувал.

Тој отиде 55 пати на аџилок. Во песледниот аџилок, влегол во кааба и извршил еден намаз, со два рекаети, во кој што целиот Куран го цитирал. После тој намаз, со плакање се молел кон Аллах, Возвишениот: „О Создатителу мој! Јас не бев во стање, добро да ти служам. Но добро сватив, дека со самиот разум неможе Ти да се забележиш. Опростимиги моите грешки според ова дознавување!„ Имам азам го цитираше куранот обично еднаш во денот и еднаш во ноќта.

Во калифитското време на „мерван бин мухаммед„, му го понуди „језид бин амр„ (гувернер) местото за главниот судија во куфа. Затоа што имаше голема побожност и големо знаење, како и голема интелигенција, се плашеше, правата од луџето да не ги штити. затоа, понуденото место го одби. По наредба на Језид, доби неговото нобло тело, 110 удари со камшик. Другиот ден нареди „језид„ да го извадаат од затвор, и да го донесат кај него, каде што поново ја потврди понудата негова, за тоа судиско место во куфа. Ебу ханифа му рече: „Оставиме да земам совет од некого!„ – и на тоа, доби дозвола. Ебу ханифа отиде во мекка, каде што остана пет или шест години.

Во други пренесувања се вели, дека имам ебу ханифа пофтроно и пофторно ја одбиваше понудата за судија и според тоа, повеќе пати го казнеа со камшик, дур почина на неговите рани.

Ебу ханифа почина во 150. хиџретска година со 70 години во багдад. На неговиот погреб имаа 50.000 луџе присутни. Таму е закоп на, во една џамија, која што е на него именувана. 

ahlu-sunnah

припрема и обработка

http://www.tewhid.ucoz.org
http://www.facebook.com/Tewhid.mk
https://www.youtube.com/user/tewhidMK