Tewhid.mk

Етимолошки заколнувањето значи обврзување со нешто.

Во Исламската терминологија тоа значи потврдување на некое тврдење, пропис преку спомнување на некој што е величан по некоја од буквите за заклетва (во арапскиот јазик тие букви се و вав, како во Валлахи, ب ба како во Бил-лахи и ت та како во Таллахи)  

Ова заколнување се нарекува и Јемин или Касем.

Верски пропишано заколнување е:

• Заколнувањето со Аллах во формите (Валлахи, Бил-лахи, Таллахи – Се колнам во Аллах).
• Заколнување со некое од Аллаховите имиња, како на пример Ве Рахман (се колнам во Милостивиот), Вел Азим (се колнам во Возвишениот) Вес Семи’ (се колнам во Оној кој сè слуша).
• Заколнување со некој од Аллаховите совршени атрибути  како на пример  Би Иззетил-лах (се колнам во Аллаховата сила/величественост), Ве Рахметил-лах (се колнам во Аллаховата милост), Ве Илмил-лах (се колнам во Аллаховото знаење).

Прописот за заколнување со некој друг освен Аллах

И тука имаме двоен пропис:

а. Доколку тој во чие име се колне се велича до степен на обожување, се велича како што се велича само Аллах, тогаш се работи за голем Ширк.

б. Доколку тој во чие име се колне се велича но не до степен на изедначување со Аллах тогаш прописот за ова дело е мал Ширк.

Доказ за заколнување со некој друг освен Аллах е хадисот:„Тој што ќе се заколне во некој друг освен Аллах направил дело на неверство (куфр) или многубоштво (ширк).“ (Ебу Давуд и Тирмизи,  Албани го оценил како веродостоен - Сахих)

Примери за заколнување со некој друг освен Аллах

1. Заколнување со евлиите.
2. Заколнувањето со положбата (која кај Бога) ја имаат Божјиот Пратеник и евлиите.
3. Заколнување со животот на одредени лица.
4. Заколнување со довербата и честа.

Кратко сиже на прописите поврзани со заколнувањето

1. Се забранува заколнување со некој друг освен Аллах и истото дело е Ширк.
2. Се забранува лажното заколнување во име на Аллах. Таквата заклетва се вика Гамус.
3. Се забранува честото (без вистинска потреба) заколнување со Аллах и тогаш кога е вистина, затоа што е израз на непочитување кон Аллах, субханеху уе те’ала.
4. Дозволено е заколнување со Аллах кога се работи за вистина и кога за тоа има потреба.

Откупнина за тој што се заколнува со некој друг освен Аллах

Тој треба да каже: Ла илахе ил-лаллах. Доказ се зборовите на Божјиот Пратеник, Мухаммед, сал-лаллаху алејхи уе селем, кој вели: „Кој ќе се заколне и во својата заклетва ќе каже се колнам во Лат и Узза (пред­исламски идоли) нека каже: Ла илахе ил-лаллах.“ (Муттефекун алејхи)  

Спомнување на Аллах и некое негово создание  со употреба на сврзникот „и“

Тука мислиме на спојување на Аллах и на некој кого Аллах го создал со сврзникот „и“ за дело во чие што случување има удел и создадениот.

Примери се следниве реченици:

1. Она што го сака Аллах и ти (тоа ќе биде)
2. Се надевам во Аллах и во тебе.
3. Барам помош од Аллах и од тебе.
4. Немам никого друг освен Аллах и тебе.
5. Да не беше Аллах и тој човек ќе пропаднев.

И реченици слични на овие.

 Исламскиот пропис за ова дело

И тука имаме двоен пропис:

а. Доколку е убеден во еднаквоста помеѓу Создателот и создадениот, тогаш се работи за голем Ширк па дури наместо сврзникот „и“ да рече „па“.

б. Доколку не е убеден во еднаквоста тогаш се работи за мал Ширк.

Како е исправно да се каже?

• Наместо сврзникот „и“ да каже „па потоа“ и да не верува во еднаквоста помеѓу Создателот и создадениот. На пр. да каже: Тоа што го сака Аллах па потоа ти. Барам помош од Аллах па потоа од тебе.
• Сето она што се случува да му го припише на Аллах, субханеху уе те’ала, велејќи: Она што само Аллах го сака ќе биде, барам помош единствено од Аллах. Ваквото изразување е секако поубаво и подобро.

Разликата помеѓу „и“ и „па потоа“ во вие формулации

Сврзникот „и “ упатува на споредба и изедначување.

Зборовите „па потоа“ укажуваат на редослед.

Зборчето „Да“

Од аспект на Исламската акида користењето на ова зборче има три прописа:

1. Кога користењето на ова зборче е дозволено и тоа кога се користи само за информирање. Пример е реченицата: Да присуствуваше на часот ќе научеше нешто ново.

Доказ е хадисот: „Да го знаев она што сега го знам со себе (на Хаџ) немаше да го земам курбанот (за Киран) и ќе направев Теметту’ хаџ[1].“ (Муттефекун алејхи)

2. Кога користењето на истото е пофалено, како кога се користи за да се изрази желба за нешто добро.

Пример: Да имав богатство ќе им поделев на сиромашните.

Доказ се зборовите на Божјиот Пратеник, сал-лаллаху алејхи уе селем, во приказната за четворицата во која едниот од нив рече: Да имав имот ќе направев како што направи тој и тој (изразил желба за добро дело). За истиот Мухаммед, сал-лаллаху алејхи уе селем, рече: „Тој е со својата намера и нивната награда е иста.“ (Ахмед и Тирмизи, Албани вели дека хадисот е Сахих)

3. Кога користењето на ова зборче е забрането и тоа кога истото ќе се употреби на еден од следниве три начина:

 -          Да го употреби за да му се спротивстави на шеријатски пропис. Доказ е ајетот: 

„На тие што не се бореа, а за браќата свои говореа: „Да нè послушаа, немаше да загинат.“, кажи им: „Па вие смртта избегнете ја, ако вистината ја зборувате!“ (Али Имран, 168)

• Да го употреби спротивставувајќи и се на Аллаховата одредба. Доказ е ајетот:„Да беа со нас, немаше да умрат, ниту да загинат!“ (Али Имран, 156)
• Да го употреби прижелкувајќи зло. Доказ се зборовите на Божјиот Пратеник, сал-лаллаху алејхи уе селем, во приказната за четворицата во која едниот од нив рече: Да имав имот ќе направев како што направи тој и тој (изразил желба за лошо дело). За истиот Мухаммед, сал-лаллаху алејхи уе селем, рече: „Тој е со својата намера и нивниот грев е ист.“ (Ахмед и Тирмизи, Албани вели дека хадисот е Сахих)

Кудење на времето

Се мисли на зборови со кои се куди и псуе времето.

Прописите за кудење на времето се делат на три вида:

1. Кога намерата е само информирање но не и кудење. Пример се зборовите: Се изморивме од топлото време денеска. И зборовите на Лут, алејхи селам: Ова е тежок ден.
2. Псуењето  и кудењето на времето сметајќи дека тоа самостојно влијае врз она што се случува. На пример да се верува дека времето ги менува работите од подобро кон полошо. Ова е голем Ширк.
3. Да го куди времето затоа што, во истото, му се случило нешто несакано, знаејќи дека тоа е одредба од Аллах, субханеху уе те’ала. Ова е забрането и е голем грев.

Кудењето на времето е навреда за Аллах, субханеху уе те’ала

Божјиот Пратеник, Мухаммед, сал-лаллаху алејхи уе селем, вели: „Аллах, Возвишениот вели: Синот Адемов ме навредува. Го псуе времето а времето сум Јас, ги менувам дните и ноќите.“ (Муттефекун алејхи)

Зборовите Јас сум времето значат: Управувам со времето и го уредувам времето.Напомена: Ед Дехр не е од Аллаховите имиња.

Две правила поврзани со говорот

1. Должност е да се чува јазикот од говорот кој е забранет како оговарањето, пренесувањето на туѓите зборови со цел да се завадат луѓето, лагата и говорот во кој има Ширк како што е заколнувањето со некој друг освен Аллах. Луѓето ќе одговараат за се она што го изговориле „Тој нема да изусти ни еден збор, а покрај него да не е присутен тој што бдее.“ (Каф, 18)

   Човекот со еден изговорен збор може да излезе од верата, па затоа должност е да се внимава на зборовите и начинот на изразување.

   2. Не е дозволено користење на зборовите и изразите за кои постои можност да одведат во Ширк. Нивното користење може да биде врата на Ширкот.

   припрема 
   http://www.tewhid.ucoz.org
   http://www.facebook.com/Tewhid.mk

   од книга-ТЕВХИД.Знаењето за Теухидот во олеснета форма

   Автор:
   Абдуллах ибн Ахмед Ел Хавил

   
   Превод:
   М-р. Талха Куртиши